Jæja. Nú hefur París heldur betur kynnt okkur fyrir dásemdum lífsins. Hér tók á móti okkur 20 stiga hiti, stingandi sól og umvefjandi hlýja.
Við biðum eftir tónleikunum í almenningsgarði þar sem við dreyptum á víni og nörtuðum í baguette. Þar sem okkur hafði verið sendur leynilinkur á netinu fyrir VIP miða þurftum við ekki að bíða í röð ólíkt þeim tugþúsundum tónlistargesta sem höfðu tjaldað til að komast sem fyrst inn. Við lágum þess í stað í sólinni, spókuðum okkur og svo þegar tími var til að kíkja á dívuna gengum við fram fyrir röðina og beint inn. Það voru alveg nokkur ill augnaráð sem mættu okkur á leiðinni.
En sjálfir tónleikarnir voru snilld! Við skemmtum okkur konunglega, sungum með hverju lagi, vorum næstum lamdar fyrir dansæði og felldum tár í faðmlögum yfir Halo. Allt eins og það á að vera.
Við gengum út af tónleikunum miklu ánægðari en við höfðum gert okkur vonir um. Það er alltaf góð tilfinning þegar lífið kemur skemmtilega á óvart.
Hér er svo með vídjó með lokalagi tónleikanna. Það ætlaði allt um koll að keyra þegar fyrstu tónar Whitney Houston smellara hófust. Það var þó ekkert í samanburði við lætin þegar lagið breyttist í HALO.
NJÓTIÐ